Ματωμένο διαμάντι.

 

Οι Ιδεολογίες δίνουν τη μάχη του μέλλοντος. Αυτή είναι η πίστη τους. Το οποίο μέλλον είναι υποχρεωμένο να πραγματοποιηθεί τώρα, στο παρόν, την μόνη υπαρκτή διάσταση του χρόνου. Γι’αυτό και πολεμούν το παρελθόν, τον φυσικό αντίπαλο του μέλλοντος, καθότι το παρελθόν διαθέτει αυτό το μυστηριώδες όργανο ταυτότητας του υποκειμένου, την Μνήμη!

Η Μνήμη, με τα περιεχόμενά της, συνοδεύει σαν παρελθόν το παρόν ταυτόχρονα μ’αυτό και συμπληρώνοντάς το κατά κάποιο τρόπο, δίνοντας δηλαδή την ευκαιρία στο υποκείμενο να ερμηνεύει και να δρα στο παρόν, στο άγνωστο και ξαφνικό τώρα. Το μέλλον των Ιδεολογιών διαθέτει και έναν άλλο εχθρό, τον φυσικό φορέα του μέλλοντος, που πρέπει να εξαφανίσει ή να υποτάξει, τα μικρά παιδιά, την ενσαρκωμένη ελπίδα του ανθρώπου. Τον σκοπό της ζωής του! Έναν σκοπό ο οποίος φαίνεται αναίτιος στα μάτια των ιδεολόγων και λοιδορείται σαν διαιώνιση του ανθρώπινου είδους.

Και όμως, μέσα σ’αυτή την τόσο υποτιμημένη σήμερα διαιώνιση, οι γονείς προσπαθούν να βοηθήσουν τα παιδιά τους να ζήσουν καλύτερα, να μην κάνουν τα ίδια λάθη. Να εξελιχθούν. Μέσα στην ανθρώπινη διαιώνιση, υπάρχουν οι σπόροι όλης της εξελίξεως και της προόδου, ο αληθινός αγώνας για την πραγματοποίηση της προόδου στην πράξη και όχι στα λόγια, πραγματοποιώντας ήδη όλα όσα υπόσχονται οι ιδεολόγοι, με πίστη και αφοσίωση!

Αυτό το κύτταρο της ζωής λοιπόν που είναι η οικογένεια λοιπόν πολεμείται με λύσσα! Να διαλυθεί για να κατακτηθεί πιο εύκολα, για να απελευθερωθούν οι άνθρωποι από την εμπειρία και την πραγματικότητα και να πέσουν εύκολα θύματα των σειρήνων της κάθε προπαγάνδας ή της κάθε διαφημίσεως που είναι η εξέλιξή της!

Αυτόν τον πόλεμο, την πίεση που υφίσταται σήμερα η ανθρωπότητα από τον καταναλωτισμό, μας αποκαλύπτει αυτό το καλογυρισμένο έργο, το «ΜΑΤΩΜΕΝΟ ΔΙΑΜΑΝΤΙ» σ’ένα πρωτόγονο επίπεδο που μπορούμε να κατανοήσουμε εύκολα.

Τοποθετημένη στο παρασκήνιο του εμφυλίου πολέμου και του χάους που επικρατούσε στη Σιέρα Λεόνε τη δεκαετία του `90, η ταινία αφηγείται την ιστορία του Ντάνι Άρτσερ, ενός πρώην  μισθοφόρου από τη Ζιμπάμπουε και του Σόλομον Βάντι , ενός ψαρά από το Μέντε.

Ο Σόλομον που έχει χωριστεί από την οικογένειά του και έχει αναγκαστεί να δουλέψει στα ορυχεία διαμαντιών, βρίσκει τον πολύτιμο λίθο και τον κρύβει, γνωρίζοντας ότι αν τον ανακαλύψουν θα τον σκοτώσουν χωρίς δεύτερη σκέψη. Όμως παράλληλα, ξέρει ότι αυτό το διαμάντι θα του ανοίξει το δρόμο για να πάρει πίσω τη γυναίκα του και τις κόρες του, αλλά και να σώσει το γιο του, Ντία, που έχουν στρατολογήσει με τη βία οι αντάρτες.

Μπορούμε να παρακολουθήσουμε τη φρίκη της πλύσεως εγκεφάλου, την προσπάθεια καταστροφής των οικογενειακών δεσμών, το βίαιο βάπτισμα των μικρών παιδιών στην σκληρή πραγματικότητα της δυνάμεως, του δίκαιου του ισχυρότερου. Επίσης μπορούμε να παρακολουθήσουμε και την επιστροφή ενός από αυτά με την πρωτοβουλία του πατέρα του. Πώς ξαναγεμίζει την Μνήμη του με τις αγαπημένες συνήθειες της ζωής του που του δίνουν κουράγιο και νόημα και ταυτότητα και συνέχεια. Γιατί η Ιδεολογία όταν επεμβαίνει στη ζωή το κάνει αντικαθιστώντας την με το θάνατο.

Ας παρακολουθήσουμε από κοντά τις δύο προσπάθειες με τους διαλόγους τους και ας προσπαθήσουμε να καταλάβουμε τον αόρατο πόλεμο που ζούμε χωρίς να τον εννοούμε και που έχει σκοπό να κλέψει τα παιδιά μας!

(τα παιδιά είναι γυμνά, ξαπλωμένα σε ένα σκοτεινό δωμάτιο όπου εισβάλλουν βίαια οι αντάρτες που τα έχουν κλέψει).

               -Ξυπνήστε, οι γονείς σας πέθαναν!(ουρλιάζουν).Τ’ αδέρφια σας πέθαναν! Εσείς πεθάνατε! Μα ξαναγεννηθήκατε! Είμαστε η οικογένειά σας! (τα χτυπούν με κλαδιά).

(τα παιδιά κρατούν όπλα και πυροβολούν κούκλες. Τους μιλά ένας από τους αντάρτες).

                 -Οι γονείς σας ήταν αδύναμοι. Απλοί αγρότες, απλοί ψαράδες. Οι δυνατοί μόνο ρούφηξαν το αίμα αυτής της χώρας. Μα εσείς είσαστε οι ήρωες που θα σώσετε το έθνος. Δεν είσαστε παιδιά πλέον. Γίνατε άντρες! Αλλά μ’αυτό στο χέρι, θα σας φοβούνται.  Κι αν δε σας σέβονται με το καλό… θα σας σεβαστούν μόλις χυθεί το αίμα τους. Επαναλάβετε: Θα χυθεί αίμα!

                  -Θα χυθεί αίμα!

(απευθύνεται τώρα σ’ένα μικρό παιδί πού’χει δεμένα τα μάτια)

                  -Σήκω πάνω! Πάρε το όπλο στα χέρια. Τώρα τράβα τη σκανδάλη.

(ο μικρός πυροβολεί και όταν αφαιρεί το μαντήλι που του δένει τα μάτια διαπιστώνει ότι σκοτώσει κάποιον αιχμάλωτο. Αργότερα καθώς είναι ξαπλωμένος και μόνος τον πλησιάζει ο επικεφαλής).

                    -Σε καταλαβαίνω. Δύσκολα γίνεσαι άντρας. Σήκω πάνω, έλα εδώ. Τώρα είσαι στρατιώτης Επανάστασης. Κι εγώ ο διοικητής σου. Ότι χρειαστείς, όπλα, CD, φαγητό…ζήτα το από μένα. Εγώ θα σε φροντίσω. Σήμερα πήρες προαγωγή και έγινες λοχαγός. Έγινες αφεντικό!

Η μέθοδος είχε γι’άλλη μια φορά επιτυχία. Ο νεαρός ήταν πια έτοιμος να σκοτώσει εν ψυχρώ άμαχο πληθυσμό. Όπως και σκότωσε. Όπως σκοτώνουν όλοι οι νέοι οι παραδομένοι στον καταναλωτικό πολιτισμό μας!

Ακολουθεί ο διάλογος της επανάκαμψης. Ο πατέρας του μικρού στέκεται τυχερός να ξανακερδίσει το γιο του.

(ο μικρός απέναντι στον πατέρα του, με το πιστόλι στο χέρι απειλεί να τον σκοτώσει )

                     -Ντία! Τι κάνεις εκεί; Ντία, κοίταξέ με, τι είναι αυτά που κάνεις; Είσαι ο Ντία Βάντι της ένδοξης φυλής Μέντε. Είσαι καλό αγόρι. Σ’αρέσει η μπάλα και το σχολείο. Η μάνα σου σ’αγαπάει πολύ. Περιμένει δίπλα στη φωτιά μαγειρεύοντας πλαντάγο και στιφάδο με λάδι φοινικιάς, με την αδερφή σου, τη Νιάντα και το νέο μας μωράκι.  Οι αγελάδες σε περιμένουν.  Κι ο Μπαμπού, το άγριο σκυλί, που δεν υπακούει  παρά μόνο εσένα. Ξέρω, σ’έβαλαν να κάνεις άσχημα πράγματα. Μα δεν είσαι κακό παιδί. Είμαι ο πατέρας σου που σ’αγαπάει. Και θάρθεις σπίτι και θά’σαι γιος μου ξανά.

 

Οι Αφρικανοί αδελφοί μας, είναι τυχεροί κατά κάποιο τρόπο, επειδή γίνεται ορατός πόλεμος, ξέρουν τον εχθρό και μπορούν να τον πολεμήσουν. Εμείς οι πολιτισμένοι δεν μπορούμε να συλλάβουμε τον πόλεμο, να ανακαλύψουμε τον εχθρό μέσα στα σπίτια μας, να πολεμήσουμε για ένα ανθρώπινο μέλλον, μορφώνοντας και φροντίζοντας τα παιδιά μας. Τα αφήνουμε να μας μισούν, να μας υποτιμούν σαν καθυστερημένους, να μας εκβιάζουν, να αδιαφορούν. Κλείνουμε τα μάτια στην πραγματικότητα, χωρίς να αποφασίζουμε να υπερασπιστούμε την ανθρώπινη ύπαρξη από τους κλέφτες που μεταμορφώνουν τη ζωή σε θέαμα, σε πνευματικό θάνατο.    

 

 

Θοδωρής Λάββας