Όταν η "Ιερά" Σύνοδος μιλάει στα Παιδιά της....

 

Πόσο πολύ μπορεί ένα κείμενο να προδώσει τις σκέψεις αυτού που το υπογράφει, όσο κι αν αυτός προσπαθεί για το αντίθετο;…

            Οι  εγκύκλιοι  της Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος με τίτλους «Η αξιοποίηση του λαϊκού στοιχείου από την Εκκλησία», «Χωρισμός Εκκλησίας και Κράτους»και «Η Ορθόδοξη Εκκλησία και η αξία της Πατρίδος» δείχνουν, για άλλη μια φορά, πόσο αποκομμένη είναι από το υπόλοιπο σώμα της Εκκλησίας, διατυπώνοντας τις θέσεις της με αντιφάσεις, αοριστίες και υπεκφυγές.

Στην πρώτη εγκύκλιο, από την αρχή κιόλας, τονίζεται πόσο εσφαλμένη είναι η εντύπωση ότι «…η Εκκλησία ταυτίζεται με το ιερατείο και το πλήρωμα με το λαό…». Ωστόσο, στην ίδια σελίδα και με έντονα γράμματα (προφα- νώς για να μη μας διαφύγει…) τονίζεται πως διαμέσου (και) αυτής της εγκυκλίου «Η Εκκλησία  μιλάει στα παιδιά της…». Αφού, λοιπόν, η Σύνοδος είναι αυτή που υπογράφει την εγκύκλιο αυτοχαρακτηρίζεται, αυτόματα, ως Εκκλησία…

            Το κείμενο, στη συνέχεια, εξακολουθεί να προκαλεί το «ενδιαφέρον», ιδιαίτερα στα σημεία που γίνονται αναφορές στα, τουλάχιστον παραπλανητικά, μέτρα που ψηφίστηκαν (από τη Σύνοδο και μόνο, φυσικά…) για συμμετοχή των λαϊκών στη διοίκηση της Εκκλησίας, με αποκορύφωμα την αινιγματική και διπλωματική αποφυγή εξήγησης τού γιατί οι κληρικοί δεν εκλέγονται από το λαό…

            Στη δεύτερη εγκύκλιο διαφαίνεται ο πανικός που έχει καταλάβει τους ρασοφόρους εξουσιαστές μήπως και η Εκκλησία πάψει να αποτελεί κρατικό δεκανίκι -  ανάχωμα, μεταξύ των άλλων, ενάντια σε κάθε κοινωνική εξέγερση απέναντι στην ταξική εκμετάλλευση και επιβολή - με συνέπεια την απώλεια των διόλου ευκαταφρόνητων προνομίων[i]. Αγωνία, λοιπόν, για το ότι «…οι ιερείς δεν θα ανήκουν στις τάξεις των δημοσίων υπαλλήλων, ενώ η διαχείριση της εκκλησιαστικής περιουσίας θα περάσει απόλυτα στην ιερή κοινότητα, που θα λογοδοτεί αποκλειστικά στα μέλη της» [Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 13/2/2005]. Τρόμος, μήπως και εξαλειφθούν τα ερείσματα στον….φιλόχριστο(!!!) ελληνικό στρατό[ii] και δοθεί η ελευθερία στους μαθητές να επιλέξουν αν θέλουν να  αποτελέσουν το ακροατήριο για τις φλυαρίες και την «ξύλινη» γλώσσα των (περισσοτέρων) θεολόγων στα σχολεία…

            Και το καλλίτερο για το τέλος… η αναβίωση του χουντικού «Πατρίδα – Θρησκεία – Οικογένεια», έτσι, για να μην ξεχνάμε τους ιστορικούς συνοδοιπόρους… Η τρίτη, λοιπόν, εγκύκλιος προσπαθεί να πείσει ότι άλλο πράγμα ο εθνικισμός και άλλο ο υγιής(!) πατριωτισμός. Ότι η Γραφή και ο Παύλος εξυμνούν την ιδέα της Πατρίδας. Ότι τα σύνορα πάνω στη γη είναι επιβεβλημένα «εξ άνωθεν». Ότι προς τιμήν αυτών που αγωνίστηκαν στην επανάσταση του ’21 πρέπει να εμπνευστούμε την αγάπη προς την Ορθοδοξία και την Πατρίδα… Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά…

            Μαθαίνουμε  ότι η Εκκλησία «…έγινε εθνάρχουσα του Γένους των Ελλήνων, για να του χαρίσει την ελευθερία του, αλλά και μέσω αυτού να οδηγήσει στον Χριστιανισμό και τον Πολιτισμό και άλλους λαούς». «Ευτυχώς», δηλαδή, που υπάρχουν οι ανώτεροι πολιτισμικά Έλληνες και ως αυτόκλητοι σωτήρες θα οδηγήσουν τους κακόμοιρους λαούς της οικουμένης μακριά από τα σκοτάδια της άγνοιας και του πρωτογονισμού… κάτι τέτοιο δεν προπαγανδίζουν και οι απανταχού ελληνοκεντρικοί, εθνικιστές, χρυσαυγίτες, πατριώτες, φασίστες, χουντικοί, και όποιο άλλο όνομα έχουν, όταν μιλούν για ανωτερότητα της  λευκής φυλής και του δυτικού πολιτισμού με κορωνίδα του τον ελληνικό, περιφρονώντας λαμπρούς πολιτισμούς όπως των λαών της άπω ανατολής και των ιθαγενών της αμερικανικής ηπείρου αλλά και τις ωσμώσεις του «ελληνικού» πολιτισμού με εκείνους της ανατολής; Ιδού ο «υγιής» πατριωτισμός…

            Τονίζει, λένε, ο Παύλος την εθνικότητά του και την αγάπη του προς την πατρίδα του. Παραβλέπουν όμως πως είτε επειδή βρέθηκε προ κινδύνου είτε επειδή είχε διαγνώσει ότι το έθνος είναι μια ανθρώπινη κατασκευή, καθ’ όλα εφήμερη, επικαλείται την ιδιότητα του ως ΡΩΜΑΙΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ!!!!![Πραξ. 16, 37]. Και όχι μόνο αυτό αλλά προ του μαστιγώματος διατρανώνει πως «…Εγώ όμως γεννήθηκα Ρωμαίος!» [Πραξ. 22, 28]. Εθνικός προδότης, τουλάχιστον, θα χαρακτηριζόταν από τους «υγιώς σκεπτόμενους» της προηγούμενης παραγράφου[iii].

            Τα σύνορα, λένε, των κρατών – στηριζόμενοι στα λόγια του Παύλου [Πραξ. 17, 26] - είναι αποτέλεσμα της Θείας Βούλησης… Δηλαδή, οι διαχωριστικές γραμμές της υδρογείου, τα συρματοπλέγματα πάνω στα οποία, και για τα οποία, σφάζονται οι λαοί ανά τους αιώνες είναι θέλημα Θεού, ενός Θεού που προτιμά (;) τα δημιουργήματά του να ζουν μαντρωμένα, προφυλαγμένα από τα…άλλα, κακόβουλα – πάλι, όμως - δημιουργήματά του! Ε, αυτόν τον Θεό τούς τον επιστρέφουμε και μάλιστα νεκρό, αφού (και) τέτοιων ψευτοθεών το κεφάλι συνέτριψε ο Χριστός με την Ανάστασή Του. Και για να μην δημιουργούνται παρανοήσεις σχετικά με τα λόγια του Παύλου, είναι γνωστό πως πολλές πραγματικότητες της εποχής του αδυνατούσε να υπερβεί: κρατική εξουσία [Ρωμ. 13], θέση της γυναίκας [Α’ Κορ. 11] κ.ά.,  αδυναμία που απλά μας υπενθυμίζει ότι και αυτός ήταν άνθρωπος…

            Στην φράση του Παύλου για μη διάκριση Ιουδαίου και Έλληνα ενώπιον του Θεού, ισχυρίζονται πως επειδή αναφέρει και μη διάκριση άντρα και γυναίκας και αφού αυτή η τελευταία δεν είναι δυνατόν να πραγματωθεί, δεν κυριολεκτεί και για την πρώτη, δηλαδή για κατάργηση πατρίδων και εθνοτήτων… Πόσο αφελώς, αν όχι υποκριτικά, εξομοιώνουν τη φύση του ανθρώπου, την Πρόνοια του Θεού για την ολοκλήρωση των δημιουργημάτων του, με τα εξ’ ολοκλήρου ανθρώπινα σκευάσματα που καλούνται έθνος και κράτος… Και ας μην ξεχνάμε πως κάθε «έθνος» τη γλωσσική του ιδιομορφία – θεμελιακό χαρακτηριστικό του – την απέκτησε, σύμφωνα με το Βαβελικό μύθο της Παλαιάς Διαθήκης, σαν αποτέλεσμα και “τιμωρία” της ανθρώπινης έπαρσης…

            Όσον αφορά, τέλος, στους αγωνιστές του ’21, καλό θα ήταν οι ρασοφόροι, και όχι μόνο, εθνοσωτήρες να θυμηθούν πως το ξέσπασμα της  εξέγερσης που οι τότε εκκλησιαστικοί εξουσιαστές έτρεξαν να καπελώσουν (αφού δεν μπόρεσαν να το αποτρέψουν προς χάριν της διατήρησης της τάξης, της κοινωνικής συνοχής και, φυσικά,  των προνομίων τους) [iv] δεν ήταν παρά η κορωνίδα τόσων και τόσων μικρών και μεγαλύτερων εξεγέρσεων[v] εναντίον Τούρκων και Ελλήνων εξουσιαστών, εξεγέρσεις που πραγματώθηκαν από ληστές, αντιεξουσιαστές, Έλληνες, Αλβανούς, Τούρκους, αγνούς καλόγερους και ιερείς και όχι αποκλειστικά από Έλληνες αφιερωμένους στο υβριδικό τερατούργημα της Ελληνορθοδοξίας[vi].           Πατρίδα του χριστιανού είναι όλη η γη, ο ουρανός, η πλάση ολάκερη. Καμιά σημαία, κανέναν ύμνο, καμία διαχωριστική γραμμή δεν δύναται να ανεχτεί ανάμεσα στον εαυτό του και σε οποιονδήποτε άλλον άνθρωπο…δεν είναι φορέας «ανώτερων» και «πεφωτισμένων» πολιτισμών και εθνικισμών αλλά αγγελιαφόρος αγάπης, αλληλεγγύης, συντροφικότητας, αξιοπρέπειας…Ο Χριστός έστειλε τους μαθητές του στον κόσμο συμβουλεύοντάς τους να είναι απλοί και ταπεινοί…ούτε δεύτερο χιτώνα να μη φέρουν, πόσο μάλλον «τιάρες», κοσμήματα, λιμουζίνες, σωματοφύλακες…να μην αποκαλούν κανέναν «πατέρα», γιατί ο Πατέρας είναι ένας και «βρίσκεται στον ουρανό», αλλά «αδελφό» και οι σχέσεις τους να χαρακτηρίζονται και να διαποτίζονται από αγάπη και ισότητα και όχι από εξουσιαστικότητα και αρχομανία… Το αν η «Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος», η αυτοαποκαλούμενη και «ιερά», ανταποκρίνεται στα παραπάνω, ας το ζυγίσει και κρίνει προσεκτικά κάθε ένας από εμάς… 

 

Χρίστος Ηλιόπουλος

    ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

---

[i] Απόδειξη για τον ιστορικό ρόλο της Εκκλησίας σε σχέση με το Κράτος; Τα ίδια τα λόγια της Συνόδου στην εν λόγω εγκύκλιο: «…κάποιοι εξορμούν ανεύθυνα για να κατεδαφίσουν την πίστη του Λαού, αντί να την ενισχύσουν ως πολύτιμο παράγοντα εσωτερικής ψυχικής πληρότητας, εθνικής ομοψυχίας και κοινωνικής συνοχής».

 

[ii] Μπορεί πλέον η συμμετοχή του στρατεύσιμου στη Θ. Λειτουργία να μην είναι υποχρεωτική, ωστόσο η πραγματικότητα – μέσα από τις καταγγελίες πλήθους φαντάρων (βλ. Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, «Φαντάρε, πού πας;» (28 Ιανουαρίου 2007)) – αποδεικνύει πως ο ψυχολογικός εκβιασμός ενός φονταμενταλιστή αξιωματικού υπερβαίνει κάθε ατομικό δικαίωμα.

 

[iii] Λένε πως ο Παύλος εξυμνεί τη αγάπη προς την πατρίδα, άρα και εκείνος θα έπρεπε να έχει «παντιέρα» του το ότι ήταν Ιουδαίος. Όμως, το να τονίζει ρητά ότι γεννήθηκε Ρωμαίος (!) είναι σαν ένας Έλληνας την περίοδο της τουρκοκρατίας να ισχυρίζεται πως γεννήθηκε… Οθωμανός, αφού η Ελλάδα αποτελούσε κτήση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, όπως ακριβώς και το Ισραήλ της Ρωμαϊκής. Αυτό ακριβώς είναι που θα θεωρείτο εσχάτη προδοσία από τους «υγιείς πατριώτες»… έχουμε δηλαδή μια οφθαλμοφανή αντίφαση…

 

[iv] βλ. Τα Νέα, «Εθνοσωτήρια Ψεύδη» (2 – 3 Απριλίου 2005), «Η Εκκλησία στο Εικοσιένα» (22 Μαρτίου 2005), «Από το Κρυφό Σχολειό… στην Αγία Λαύρα» (24 Μαρτίου 2005), «Εθνική Παλιγγενεσία και εθνική μυθολογία» (20 Μαρτίου 2004), «Το Κρυφό Σχολειό και η κρυφή του αλήθεια» (3 Απριλίου 2004)

         Διαδρομή Ελευθερίας, «Οι χριστιανικές ηγετικές ομάδες και ο ρόλος τους κατά την περίοδο της Οθωμανοκρατίας» (αρ. φύλλου 34), «Η κυριαρχία στα Βαλκάνια (330 – 1821)», (αρ. φύλλου 35), «Χριστοδουλικά παραμυθάκια» (αρ. φύλλου 38), «Θρησκείες στον Βαλκανικό χώρο» (αρ. φύλλου 36)

        Κοινωνική Απελευθέρωση, «Η ιστορία των κοινωνικών αγώνων κατά την περίοδο 1680 – 1913» (αρ. φύλλου 1)

 

[v] βλ. Κάσσης Κυριάκος, Αντιεξουσιαστές και Ληστές στα βουνά της Ελλάδας, εκδ. Ιχώρ, Μάνη – Αθήνα, 2000

           Συλλογικό, Κυριαρχία και Κοινωνικοί Αγώνες στον «ελλαδικό χώρο», επιμ. Ομάδα Ενάντια στη Λήθη, εκδ. Αναρχική Αρχειοθήκη, Αθήνα, 1996

 

[vi] βλ. Μανώλης Βασιλάκης, Η Μάστιγα του Θεού, εκδόσεις ΓΝΩΣΕΙΣ

          Άρδην, «Ανάμεσα σε ένα Αβέβαιο Μέλλον και ένα Πνιγμένο στο Ψέμμα Πρόσφατο Παρελθόν» (τεύχος 28)